Door een hersenbloeding na haar geboorte is Alyda linkszijdig spastisch en deels verlamd. Deze aandoening, cerebrale parese genoemd, beperkt haar bij datgene wat ze het liefste doet: sporten. Maar heeft niet iedereen die aan sport doet een beperking?
Met die instelling is Alyda in 2011 op de fiets gestapt, een aangepaste, dat wel. Ze denkt niet aan wat haar beperkt, maar werkt dagelijks aan wat haar succes kan brengen.
Nog voor het wielrennen werkte Alyda aan haar Paralympische droom. Na altijd gekorfbald te hebben in Ureterp, diende zich de kans aan om aan alpineskiën te gaan doen. Ze haalde in deze sport de nationale selectie en kon zich plaatsen voor de Spelen van Vancouver 2010. Toch voelde deze sport niet als de ware en Alyda stopte. Einde Paralympische droom… of niet?
Ieder jongensboek, maar blijkbaar ook ieder meisjesboek, kent een passage van tegenslag en ook in dit exemplaar ontbreekt dat niet. De route naar succes op de Paralympics in London lag open totdat een blindedarmontsteking en een operatie, 3 weken voor het begin van de Spelen, bijna roet in te eten gooide. Zij zorgden er bijna voor dat haar Paralympische droom ten einde kwam. Maar ….
Alyda haar hoofd kan vele malen harder zijn dan haar lichaam.
Dit bewees ze ook in deze periode. It ain’t over, till the fat lady sings en die zong pas na de Paralympische 500 meter tijdrit, al was het net niet het Wilhelmus.
Dat klonk wèl bij de Paralympics in Rio! Met het winnen van 2 gouden en 1 bronzen medaille was Alyda een van succesvolste parasporters in Rio.
En in Tokyo was ze wederom succesvol, de zilveren medaille op de baan was voor haar.
Haar motto is dan ook: als het linksom niet kan en ook niet rechtsom dan maar recht vooruit!
Of wel: “fan bûgjen frjemd”.